Niepamięć


Niepamięci
kiedy nie ma cię nie ma trochę i jej
oddechu jakby mniej
więcej goryczy
wszechobecny minimalizm wkradł się
i z nim jej po drodze
O kamień potknęła się
kolano stłuczone
nieopatrzone
Na nim modlitwa
na nim żałość
i strach o myśli cudze

Śmiech

Świat śmieje mi się w twarz
pośmieje się razem z nim
aż do rozpuku
aż do rozpadu
kompletnej żałoby po dawnym rozstaniu

Było ich nie do zliczenia
a każde tak samo poważne
poważne tak jak śmiech
co dziś delikatnienie twarz głaszcze

I nic z nim nie zrobię
nic mu nie uczynię
może kiedyś znowu odejdzie
tak jak Ty nieraz czyniłeś

Okularnik

Jak mi Pan miły
Nie chciałam Twojej krzywdy
Nadarzyła się po drodze
Choć wydawała się prosta
Bez przeszkód
Teraz kiedy Ty patrzysz na świat oczami wędrowca
A ja będąc w domu
Już nie wypatruje Ciebie
Cały świat i cała droga
Zdaje się poza czas
On nigdy nie istniał
I skłamałabym obietnicą tamtych miejsc
Kustosz życiowych niechęci
Harcmistrz wędrówki
Dzisiaj właśnie stracił wzrok
Okulary przyozdobią smutną twarz
Nie pomogą
Zmogą z nim raz jeszcze
Wędrówkę po pustych miejscach

'Nawet jeśli zgasną światła
Nawet w letnim deszczu
Nawet jeśli słońce wzejdzie
Będziemy tańczyć
Będziemy
Nawet jeśli światła zgasną
Nawet jeśli droga jest długa
Nawet jeśli serce jest złamane
Będziemy tańczyć
Będziemy tańczyć'

Wybacz.

Sztuka 

sposobów tysiąc, a tylko jeden sprawdzony
spełniony, zadziwiający 
tak znany, że aż nierealny
namacalny i obcy

nieczęsto się wydarzy
a kiedy to zrobi
to już nie to samo.