prochowiec

czarny prochowiec

zawisnął 

swobodny kształtem

czarnym prochowcem 

okryj mnie całą

skoro w tym smutku

widzisz me ciało

czarnemu prochowcu 

powierz języki

najsłodsze kłamstwa

małe intrygi

kieszenie mu wypchaj

słowa ołowiem

niech pieszczą

niszczą

łagodzą dłonie

Widzowie

Patrzcie na tę ladacznicę!

Jak gubi kroki bezwstydnie.

I z Tym i z Tamtym

I z Nimi wszystkimi.

Jednym pociągnięciem,

ruchem zbyt kobiecym - oswaja.

Manierą taką,

co do dam manier nie należy.

Nie przystaje nawet.

Umywa ręce potem z tych wszystkich nieprawości.

Nieprzyzwoitości jednym ruchem zmywa.

Jest taka obojętna,

niewstydliwa.

Kochankowie

Tańczymy walca, tango, życie.

Trochę porysowany ten parkiet.

Setki sęków wpatrzonych w nas,

wystawiają na próbę naszą godność.

Tysiące wlepionych, sękatych oczu,

bezczelnych ślipi.

Świdrują we mnie,

przeszywają mnie.

I nas.

Nieporadnie depczemy sobie po piętach,

odciski niebolesne, wieczne.

Kiedy już będzie cicho,

kiedy wszystko umilknie

Ty wypomnisz mi tę ciszę, zbyt głośną chyba.

Raz po raz,

raz po raz,

raz po koniec,

raz po kres.