Cudne, małostkowe, skrywane.
Uwolnione dziczeją.
Łamią żebra, skraplają skronie.
Arytmią tańczy serce 
co je bólem napawa dziwna siła młodzieńcza.
Płaszczyzna obca,
choć dawno poznana.
Drgawką wejdź we mnie
pozostań jak najdłużej.

Miłość jest kom­bi­nacją podzi­wu, sza­cun­ku i na­miętności. Jeśli żywe jest choć jed­no uczu­cie, nie ma o co ro­bić szu­mu. Jeśli dwa, może to nie jest mis­trzos­two świata, ale blis­ko. Jeśli wszys­tkie trzy, to śmierć jest niepot­rzeb­na - tra­fiłeś do nieba za życia.

William Wharton

prochowiec

czarny prochowiec

zawisnął 

swobodny kształtem

czarnym prochowcem 

okryj mnie całą

skoro w tym smutku

widzisz me ciało

czarnemu prochowcu 

powierz języki

najsłodsze kłamstwa

małe intrygi

kieszenie mu wypchaj

słowa ołowiem

niech pieszczą

niszczą

łagodzą dłonie

Widzowie

Patrzcie na tę ladacznicę!

Jak gubi kroki bezwstydnie.

I z Tym i z Tamtym

I z Nimi wszystkimi.

Jednym pociągnięciem,

ruchem zbyt kobiecym - oswaja.

Manierą taką,

co do dam manier nie należy.

Nie przystaje nawet.

Umywa ręce potem z tych wszystkich nieprawości.

Nieprzyzwoitości jednym ruchem zmywa.

Jest taka obojętna,

niewstydliwa.

Kochankowie

Tańczymy walca, tango, życie.

Trochę porysowany ten parkiet.

Setki sęków wpatrzonych w nas,

wystawiają na próbę naszą godność.

Tysiące wlepionych, sękatych oczu,

bezczelnych ślipi.

Świdrują we mnie,

przeszywają mnie.

I nas.

Nieporadnie depczemy sobie po piętach,

odciski niebolesne, wieczne.

Kiedy już będzie cicho,

kiedy wszystko umilknie

Ty wypomnisz mi tę ciszę, zbyt głośną chyba.

Raz po raz,

raz po raz,

raz po koniec,

raz po kres.

bezsensowne

Bezsensowne dni i noce
bezsensowna ja.
Skóra nie oddycha
zipią skrzela rybie
łuską szczęścia mi migocze
serce wielorybie.

" Tradycja to piękno, które chronimy, a nie węzy, które nas krępują. "

Projekt Śląski Ulisses jest fotograficznym zapisem wędrówek po ulicach miast współczesnego Górnego Śląska, przede wszystkim po osiedlach górniczych, które powoli odchodzą do przeszłości. Zdaniem autorki zdjęć, Śląsk - w swoim bogactwie, różnorodności i kontrastowości - kryje obrazy podobne do tych, jakie jawiły się bohaterowi osadzonej 
w realiach Dublina powieści Jamesa Joyce`a. Sposób w jaki napisał Ulissesa stał się dla artystki kanwą i inspiracją do sfotografowania Śląska. Celem natomiast było zredukowanie obrazu fotograficznego  do zwykłej codzienności, gdzie życie toczy się od poranka do późnej nocy i jest miniaturą ludzkiego bytu. Autorka zrywa z konwencjonalnymi przedstawieniami Śląska; wykracza poza ramy fotografii dokumentalnej czy reporterskiej. Historię Śląska opowiada prostymi, codziennymi obrazami, które kontrastują z impresjonistyczną formą fotografii. 

Wbrew futurystycznemu przekonaniu, tradycja, a tym bardziej jej niekonwencjonalna odsłona nie musi nas uwsteczniać.
Wręcz przeciwnie, staje się motorem napędzającym wyobraźnię, by jeszcze raz poznać to co doskonale nam znane. 

Świat symboli najdosadniej oddaje rzeczywistość. Wrysowuje w swe ponadczasowe ramy szczyptę lekceważonej codzienności.

Bez zbędnego owijania w bawełnę możemy przekonać się ile śląskości pozostało w Śląsku.

Ile odeszło wraz z przyjściem metropolizacji, a ile ukryło się pod kurtyną dziedzictwa. 

Wystawa odbywa się w ramach obchodów 5-lecia Ronda Sztuki. 

Przekonaj się sam.

dekadentyzm

Jak brud pod paznokciem,

tak siedzi w nas myśl wczorajsza,

myśl z tych przeklętych,

myśli, że wszystko już wymyślone,

myśl była i już jej nie ma,

nie ma bo w zarodku bytu zaginęła.

Woda jej siostrą, w parze niestrudzone

zmieszały się w toń jednaką i chlup na podłogę.

Spadając z rozmachem rozmyły wątpliwości

co do jutra trzymanego w wielkiej niepewności. 

Nihilizm egzystencjalny chorobą XXI wieku.

Tyle ciekawych pomysłów kłębi się w Twojej głowie, a Ty co zrobisz? - Nic. Tyle dalekosiężnych planów, miejsc, do których chciałbyś dotrzeć, rzeczy, które pragniesz posiąść, sportów, które chciałbyś uprawiać, marzeń do spełnienia, osób do poznania i słów do wypowiedzenia.

A może wiersze...może zaczniesz pisać wiersze? - Nie..cóż mądrego miałbym tam napisać.

Nihilizm egzystencjalny czyli śmiertelna choroba XXI wieku.

Coraz częściej przedkładamy słodkie lenistwo nad własne ambicje. Siedząc rozparci w fotelu czekamy tylko, aż majestat życia uchyli bramy swego królestwa. My wtargniemy tam

z przyswajanym od dawna niedbalstwem czekając na tacę pełną dobrodziejstw.

Skoro tak, zadajmy sobie pytanie, ile w tym wszystkim jest lenistwa, a ile egzystencjalnego zatracenia?

Jest zwyczajne, niedzielne popołudnie, w wyblakłym świetle reflektorów nonszalancko prezentujesz swe zwiotczałe ciało na skrawku wersalki, w ręku trzymając skondensowany świat.

Zaczynamy! Klik – kanał pierwszy

Jesteś w domu Państwa Iksińskich, napawasz się aromatycznym zapachem grochówki, popijając szklanką kompotu.

Klik – kanał drugi

Zastanawiasz się w jakim samochodzie poczujesz się jak młody Bóg. Porsche, Jeep czy może Ferrari? - Z Ferrari będzie mi do twarzy, fajnie mieć taką brykę!

Klik – kanał trzeci

Pablito z grymasem na twarzy wyznaje Jowicie, że to Erudyta będzie matką jego dzieci. Jowita

w spazmach rozpaczy zadźgała ukochanego kuchennym nożem. - och....miłość w dzisiejszych czasach nie istnieje.

Klik – kanał czwarty

Meksyk, Senegal, Gambia, Peru, Madagaskar. Bose stopy Cejrowskiego przemierzają świat wzdłuż i wszerz. Zrogowaciałe pięty, niczym skóra nosorożca zasługują na miejsce w Alei Gwiazd.

Klik – cholera ! Zepsuł się !

Czarna rozpacz, beznadzieja, depresja. Przeklęty los zanosząc się szyderczym śmiechem odebrał Ci jedyną życiową przyjemność, zamknął okno na świat. Zaczyna się skanowanie

i hierarchizowanie potrzeb. Na starcie odrzucamy marzenia i plany na przyszłość – bo za dużo roboty. Następne skazane na porażkę to podróże i dobra materialne – zdecydowanie zbyt drogie przedsięwzięcie. A Wy drodzy przyjaciele? Wprawdzie jesteście, ale czy wasza codzienność jest równie atrakcyjna jak życie Pablita i Jowity...

Leżąc z brzuchem do góry, świadomie odcinając się od dobrodziejstw świata budujemy wokół siebie potężny mur, wyścielony folią bąbelkową by nie zwariować. Trzymamy gardę, bronimy się przed wszystkim co choć trochę odbiega od standardów dotychczasowego życia. W bezpiecznej pozycji jesteśmy widzami, którzy z ukrycia podglądają cudze wzloty i upadki.

Wyprana w Vizirze rzeczywistość, usystematyzowany harmonogram dnia, monotonia,

aż w końcu zwyczajne nicmisięniechce z czasem przeradzające się w nihilizm egzystencjalny.

Choroba XXI wieku zastawia zgliszcza po płonących entuzjazmem sercach. Chcąc pokonać ślamazarną bestię musimy odnaleźć antidotum w samym sobie. Pokazać, że Nasze życie jest bardziej ekscytujące niż dola Pablita i Jowity.  

NIE JARA MNIE BLOGOWANIE!

Dajcie mi proszę starą maszynę do pisania, filiżankę czarnej kawy i papierosa. Wtedy być może palce same zaczną wystukiwać rytmicznie słowa. Miliony blogów na świecie, miliardy permanentnie utrwalonych słów, wyrażonych opinii, odkrytych myśli, żelaznych postaw. Odważni z nich ludzie.Przecież słowa to odpowiedzialność, niezależnie od formy w jakiej dane jest im zaistnieć -  są cholerną odpowiedzialnością! Widać jestem tchórzem, skoro bronię się przed obnażaniem myśli w takiej formie.W formie, która pozbawiona magii pisania zawładnęła internetowym światem. Jeszcze przed dotknięciem klawiatury czuję, że wszystkie myśli już dawno poszły się kochać. Może jest to kwestia konserwatywnej natury, a może lęku przed odpowiedzialnością słowa, nie wiem. Mimo swoistego lęku towarzyszącemu każdej nowości, z którą dane jest nam się zmierzyć spróbuję przemycić tu kawałek swojego świata. (: